Te land, ter zee en in de lucht
Door: Alexander/Gaay
Blijf op de hoogte en volg Alexander
05 Juni 2007 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Geachte Lezers,
Vorige keer vertelde ik jullie dat mijn volgende trip zou gaan naar Waco en Austin in Texas. Niet alles gaat zoals gepland en zo kwam ik anders dan beloofd terecht in Washington State en Canada.
In Amerika beginnen de low cost airlines ook steeds meer aan populariteit te winnen en door de hevige concurrentie worden de prijzen omlaag gedreven. Ik kon vannuit San Antonio voor een kleine 200 dollar retour vliegen naar Seattle. Enorm de moeite waard natuurlijk. Tegelijkertijd kon ik het ook combineren met het verlengen van mijn visum waarvoor ik de grens over moest. Uiteindelijk had ik besloten dat liever daar te doen dan in Mexico aangezien er in dit gedeelte van Mexico aan de andere kant van de grens niet zo heel veel te beleven valt. De keuze om in Canada de grens over te gaan zal ik nog lang blijven onthouden, maar daarover later meer.
5 weken lang had ik grotendeels de verantwoordelijkheid over de dagelijkse gang van zaken hier op het werk, een kleine vakantie was dul wel verdiend was mijn mening. Gelukkig deelde mijn baas Edwin die mening ook waardoor ik 5 dagen vrij kon nemen van werk.
Mijn vlucht naar Seattle verliep heel soepel alleen was ik vergeten dat alle colleges en universities net afgelopen waren. Ik zat dus twee keer in een vliegtuig vol met ouders die terug kwamen van of op weg waren naar hun zoon of dochters graduation. Het was een gekkenhuis in het vliegtuig. Op het tweede deel van mijn vlucht had de stewart in het vliegtuig van Las Vegas naar Seattle hier duidelijk op geanticipeerd. Hij veranderde het vliegtuig in een groot publiek en was zelf de stand up comedian die ons toesprak en aan had lachen moest krijgen. Hij maakte er een enorm spektakel van en draaide al de standaard security teksten om. Teksten als "fasten your seat belts, if you don't know how, you are out of luck", "If the cabin pressure drops help your children first, but choose your favorite child first, because you dont have a lot of time". En zo ging hij eindeloos door de hele 2 uur durende vlucht lang. In het begin was het grappig maar daarna werd het echt genant. De Amerikanen bleven lachen, terwijl ze niet door hadden dat ze vaak gewoon letterlijk in de zeik werden gezet.
Eenmaal in Seattle aangekomen was ik redelijk opgelucht.
De volgende dag heb ik voor heel weinig geld een autotje gehuurd en ben ik meteen richting Vancouver vetrokken. Vancouver ligt maar 150 mijl boven Seattle dus dat was prima te doen. De grens overgang naar Canada toe ging heel makkelijk, ze deden nergens moeilijk over. De rit naar Vancouver was prachtig en eenmaal aangekomen besloot ik meteen een kaart te kopen en te ontdekken waar ik 22 jaar geleden mijn eerste verjaardag heb gevierd. Mijn grootouders hebben namelijk 18 jaar in Vancouver gewoont, dus ik kon het niet laten om hun huis op Crestline Road weer op te zoeken. Het waren echte old memories, het zag er nog precies zo uit als al die jaren geleden. De glijbaan, het zwembad, zelfs de parkeerplaats die mijn grootvader had gemaakt voor zijn motorhome was er nog! Fantastisch!
Vancouver organiseert in 2010 de Olympische Winterspelen en dat was aan alles te zien in de stad. Allemaal nieuwe gebouwen en skyrisers en een enorme upgrade van het stadion. De stad wordt er alleen nog maar mooier op. Ik las in de krant dat Vancouver op plek 3 staat in de wereld van steden waar je het beste kan wonen.
Vancouver ligt op een soort peninsula en als je richting noordwest gaat kan je op een gegeven moment geen kant meer op aangezien je voor water staat. De provincie British Columbia heeft dus een feiloos netwerk aan ferries opgebouwd. Ik vond dat veel te mooi en ben van Vancouver naar Powell River gevaren(2 ferries), een klein dorpje op een eilandje. Hier kwam ik ook het "The End of the World Cafe" tegen, waar ik een biertje heb gedronken.
Mijn reis ging verder naar Vancouver Island, waar ik van het noordelijkste puntje helemaal naar de hoofdstad van British Columbia, Victoria zou rijden. Aangezien dit een route van 300 km was hoopte ik nog ergens wat excitement te vinden in een andere route. Mijn hoop werd werkelijkheid toen ik op de kaart ontdekte dat er een route was tussen de dorpjes Lake Cowichan and Port Renfrew. Op de kaart stond paved/unpaved. Ik nam het risico en heb 60 mijl lang in de huid mogen kruipen van een ware rally coureur! Zoals jullie misschien vermoeden de weg was dus grotendeels unpaved. Onderweg kwam ik de mooiste meertjes tegen en ook zag ik een beer met kleintje en een aantal herten. Amazing! Toen ik in Port Renfrew aankwam dacht ik echt dat ik aan het eind van de wereld zat. Er zijn maar twee wegen, allebei unpaved, die Port Renfrew verbinden met de rest van het eiland. Wil je ergens van ontsnappen, this is the place to be.
In Victoria kwam ik die avond laat aan, maar kon daardoor nog wel de festiviteiten van een grote zeilwedstrijd mee pakken. Een prachtig stadje aan het water met allemaal leuke attracties. De volgende ochtend moest ik vroeg op om de ferry te pakken naar the USA.
Het drama kon beginnen!
Niets vermoedend, dwz weinig problemen, zat ik te wachten in de auto om de boot op te mogen. Tot mijn grote verbazing werd de grens controle al hier gehouden. Mijn studenten visum van Arizona zou op 15 mei verlopen met een uitloop van 30 dagen voor vertrek. Ik zat dus ruim in die periode. De customs officer dacht daar anders over. Ik miste ergens een stempeltje op een van de papieren. Om het nog erger voor hem te maken had ik een nieuw paspoort aangezien mijn oude verlopen was. Hij kon het visum niet vinden en hij werd heel erg wantrouwend. Ik moest eindeloos lang in een hoekje zitten omdat hij toch even het een en ander voor mij moest opzoeken. Hij wilde weten waarom ik nu weer het land in wilde, wat ik tot 3 juli(terugvlucht naar Nederland) zou doen en of ik nou daadwerkelijk klaar was met mijn stage. Nee dat ben ik niet maar dat heb ik hem natuurlijk niet verteld. Hij wilde nog mijn email checken voor de vlucht gegevens, het hield maar niet op. Ik werd al gezien als een crimineel en mocht het tegendeel bewijzen. Uiteindelijk mocht ik na een uur als laatste op de boot, en ik moest nog even van hem weten, "sir I made an exception for you". Alsof ik iets ilegaals deed!
Ik stond 2 uur later gelukkig weer veilig op Amerikaanse bodem met een toeristen visum voor 3 maanden in the pocket!
In de resterende 2 dagen heb ik Mt. St. Helens(vulcaan die nog actief was in 1982), Mt. Olympus en Mt. Rainier gezien. Allemaal prachtige natuur en heel indrukwekkend. Jammer genoeg lag Mt. St. Helens in de wolken, dus veel kon ik niet zien. Ook heb ik in Seattle de spaceneedle beklommen en relaxed langs het water gelopen, waar allemaal muziek bandjes live speelden voor het Memorial Day Weekend.
Al met al een top vakantie. Veel zon, veel boten, 1300 mijl op de weg en 10 uur in het vliegtuig. Ik ben maar 6 dagen weg geweest maar toen ik in San Antonio weer achter mijn bureau zat voelde het alsof ik drie weken weg geweest was. Volgens mij is dat wel positief...
Mijn vaste katern(Amerikaanse nieuwtjes) heeft ook deze keer wat interessante berichten.
-Scooter Libby, ex adviseur in The White House van Dick Cheney is tot 30 maanden gevangenis straf veroordeeld en een boete van 250,000 dollar.
-Bush probeert deze week in Moskou een derde wereld oorlog te vermijden als hij bij Poetin op bezoek gaat. De Amerikanen hebben bij het oude ijzere goridjn wat nieuwe missiles neergezet, tot onvrede van Rusland.
-Bush kwam gisteren met zijn eigen vernieuwde global warming plannen, ze lijken erg op het Kyoto Protocol dat Amerika niet ondertekende, bijna 10 jaar geleden. Het lijkt op een laatste stunt van Bush als president om zichzelf nog wat krediet te geven. Het is met veel kritiek beantwoord door wereld leiders.
-Ex acteur/senator Fred Thompson heeft zichzelf ook in de strijd gemengd voor het presidentschap. Hij probeert de nieuwe Ronald Reagan te worden, een man wie de Republikeinen zo adoreren.
Thats all folks!
Alexander
fotos: http://gaay.smugmug.com
Vorige keer vertelde ik jullie dat mijn volgende trip zou gaan naar Waco en Austin in Texas. Niet alles gaat zoals gepland en zo kwam ik anders dan beloofd terecht in Washington State en Canada.
In Amerika beginnen de low cost airlines ook steeds meer aan populariteit te winnen en door de hevige concurrentie worden de prijzen omlaag gedreven. Ik kon vannuit San Antonio voor een kleine 200 dollar retour vliegen naar Seattle. Enorm de moeite waard natuurlijk. Tegelijkertijd kon ik het ook combineren met het verlengen van mijn visum waarvoor ik de grens over moest. Uiteindelijk had ik besloten dat liever daar te doen dan in Mexico aangezien er in dit gedeelte van Mexico aan de andere kant van de grens niet zo heel veel te beleven valt. De keuze om in Canada de grens over te gaan zal ik nog lang blijven onthouden, maar daarover later meer.
5 weken lang had ik grotendeels de verantwoordelijkheid over de dagelijkse gang van zaken hier op het werk, een kleine vakantie was dul wel verdiend was mijn mening. Gelukkig deelde mijn baas Edwin die mening ook waardoor ik 5 dagen vrij kon nemen van werk.
Mijn vlucht naar Seattle verliep heel soepel alleen was ik vergeten dat alle colleges en universities net afgelopen waren. Ik zat dus twee keer in een vliegtuig vol met ouders die terug kwamen van of op weg waren naar hun zoon of dochters graduation. Het was een gekkenhuis in het vliegtuig. Op het tweede deel van mijn vlucht had de stewart in het vliegtuig van Las Vegas naar Seattle hier duidelijk op geanticipeerd. Hij veranderde het vliegtuig in een groot publiek en was zelf de stand up comedian die ons toesprak en aan had lachen moest krijgen. Hij maakte er een enorm spektakel van en draaide al de standaard security teksten om. Teksten als "fasten your seat belts, if you don't know how, you are out of luck", "If the cabin pressure drops help your children first, but choose your favorite child first, because you dont have a lot of time". En zo ging hij eindeloos door de hele 2 uur durende vlucht lang. In het begin was het grappig maar daarna werd het echt genant. De Amerikanen bleven lachen, terwijl ze niet door hadden dat ze vaak gewoon letterlijk in de zeik werden gezet.
Eenmaal in Seattle aangekomen was ik redelijk opgelucht.
De volgende dag heb ik voor heel weinig geld een autotje gehuurd en ben ik meteen richting Vancouver vetrokken. Vancouver ligt maar 150 mijl boven Seattle dus dat was prima te doen. De grens overgang naar Canada toe ging heel makkelijk, ze deden nergens moeilijk over. De rit naar Vancouver was prachtig en eenmaal aangekomen besloot ik meteen een kaart te kopen en te ontdekken waar ik 22 jaar geleden mijn eerste verjaardag heb gevierd. Mijn grootouders hebben namelijk 18 jaar in Vancouver gewoont, dus ik kon het niet laten om hun huis op Crestline Road weer op te zoeken. Het waren echte old memories, het zag er nog precies zo uit als al die jaren geleden. De glijbaan, het zwembad, zelfs de parkeerplaats die mijn grootvader had gemaakt voor zijn motorhome was er nog! Fantastisch!
Vancouver organiseert in 2010 de Olympische Winterspelen en dat was aan alles te zien in de stad. Allemaal nieuwe gebouwen en skyrisers en een enorme upgrade van het stadion. De stad wordt er alleen nog maar mooier op. Ik las in de krant dat Vancouver op plek 3 staat in de wereld van steden waar je het beste kan wonen.
Vancouver ligt op een soort peninsula en als je richting noordwest gaat kan je op een gegeven moment geen kant meer op aangezien je voor water staat. De provincie British Columbia heeft dus een feiloos netwerk aan ferries opgebouwd. Ik vond dat veel te mooi en ben van Vancouver naar Powell River gevaren(2 ferries), een klein dorpje op een eilandje. Hier kwam ik ook het "The End of the World Cafe" tegen, waar ik een biertje heb gedronken.
Mijn reis ging verder naar Vancouver Island, waar ik van het noordelijkste puntje helemaal naar de hoofdstad van British Columbia, Victoria zou rijden. Aangezien dit een route van 300 km was hoopte ik nog ergens wat excitement te vinden in een andere route. Mijn hoop werd werkelijkheid toen ik op de kaart ontdekte dat er een route was tussen de dorpjes Lake Cowichan and Port Renfrew. Op de kaart stond paved/unpaved. Ik nam het risico en heb 60 mijl lang in de huid mogen kruipen van een ware rally coureur! Zoals jullie misschien vermoeden de weg was dus grotendeels unpaved. Onderweg kwam ik de mooiste meertjes tegen en ook zag ik een beer met kleintje en een aantal herten. Amazing! Toen ik in Port Renfrew aankwam dacht ik echt dat ik aan het eind van de wereld zat. Er zijn maar twee wegen, allebei unpaved, die Port Renfrew verbinden met de rest van het eiland. Wil je ergens van ontsnappen, this is the place to be.
In Victoria kwam ik die avond laat aan, maar kon daardoor nog wel de festiviteiten van een grote zeilwedstrijd mee pakken. Een prachtig stadje aan het water met allemaal leuke attracties. De volgende ochtend moest ik vroeg op om de ferry te pakken naar the USA.
Het drama kon beginnen!
Niets vermoedend, dwz weinig problemen, zat ik te wachten in de auto om de boot op te mogen. Tot mijn grote verbazing werd de grens controle al hier gehouden. Mijn studenten visum van Arizona zou op 15 mei verlopen met een uitloop van 30 dagen voor vertrek. Ik zat dus ruim in die periode. De customs officer dacht daar anders over. Ik miste ergens een stempeltje op een van de papieren. Om het nog erger voor hem te maken had ik een nieuw paspoort aangezien mijn oude verlopen was. Hij kon het visum niet vinden en hij werd heel erg wantrouwend. Ik moest eindeloos lang in een hoekje zitten omdat hij toch even het een en ander voor mij moest opzoeken. Hij wilde weten waarom ik nu weer het land in wilde, wat ik tot 3 juli(terugvlucht naar Nederland) zou doen en of ik nou daadwerkelijk klaar was met mijn stage. Nee dat ben ik niet maar dat heb ik hem natuurlijk niet verteld. Hij wilde nog mijn email checken voor de vlucht gegevens, het hield maar niet op. Ik werd al gezien als een crimineel en mocht het tegendeel bewijzen. Uiteindelijk mocht ik na een uur als laatste op de boot, en ik moest nog even van hem weten, "sir I made an exception for you". Alsof ik iets ilegaals deed!
Ik stond 2 uur later gelukkig weer veilig op Amerikaanse bodem met een toeristen visum voor 3 maanden in the pocket!
In de resterende 2 dagen heb ik Mt. St. Helens(vulcaan die nog actief was in 1982), Mt. Olympus en Mt. Rainier gezien. Allemaal prachtige natuur en heel indrukwekkend. Jammer genoeg lag Mt. St. Helens in de wolken, dus veel kon ik niet zien. Ook heb ik in Seattle de spaceneedle beklommen en relaxed langs het water gelopen, waar allemaal muziek bandjes live speelden voor het Memorial Day Weekend.
Al met al een top vakantie. Veel zon, veel boten, 1300 mijl op de weg en 10 uur in het vliegtuig. Ik ben maar 6 dagen weg geweest maar toen ik in San Antonio weer achter mijn bureau zat voelde het alsof ik drie weken weg geweest was. Volgens mij is dat wel positief...
Mijn vaste katern(Amerikaanse nieuwtjes) heeft ook deze keer wat interessante berichten.
-Scooter Libby, ex adviseur in The White House van Dick Cheney is tot 30 maanden gevangenis straf veroordeeld en een boete van 250,000 dollar.
-Bush probeert deze week in Moskou een derde wereld oorlog te vermijden als hij bij Poetin op bezoek gaat. De Amerikanen hebben bij het oude ijzere goridjn wat nieuwe missiles neergezet, tot onvrede van Rusland.
-Bush kwam gisteren met zijn eigen vernieuwde global warming plannen, ze lijken erg op het Kyoto Protocol dat Amerika niet ondertekende, bijna 10 jaar geleden. Het lijkt op een laatste stunt van Bush als president om zichzelf nog wat krediet te geven. Het is met veel kritiek beantwoord door wereld leiders.
-Ex acteur/senator Fred Thompson heeft zichzelf ook in de strijd gemengd voor het presidentschap. Hij probeert de nieuwe Ronald Reagan te worden, een man wie de Republikeinen zo adoreren.
Thats all folks!
Alexander
fotos: http://gaay.smugmug.com
-
05 Juni 2007 - 21:15
Danielle:
Leuk tripje! Thanks voor het kaartje!
Ik ben de eerste :P..
Groetjes Daantje -
05 Juni 2007 - 21:20
Lisanne:
Hahahaha ik ken meer mensen die naar Canada moeten om hun visum te verlengen... he Danielle ;)! Maarehhh leuk verhaal, het bewijst maar weer eens hoe achterdochtig Amerikanen kunnen zijn. Succes nog met de laatste paar stageweekjes, zorg er wel voor dat je niet te hard werkt he! -
05 Juni 2007 - 23:38
Kippenhoofdenhakker:
Geweldig, had er graag bij willen zijn bij je ruige tocht. Volgende keer moet je ze maar een (letterlijk) poepje laten ruiken bij de douane! -
06 Juni 2007 - 05:26
Lis:
Hee Alex!
Weer een top verhaal! Erg leuk om te lezen! X -
06 Juni 2007 - 07:34
Petra:
heeey Alex! heb weer met plezier je vele avonturen gelezen! je zou alex ook niet zijn als je geen problemen met dingen zou hebben he ;) maar gelukkig een goede afloop! nog een paar weekjes en dan alweer in NL...dus nog heeel veel plezier in de USA! :) Dikke Kus Peet -
06 Juni 2007 - 07:47
Dad:
Hi Ali,al die unpaved roads lijkt me geweldig. We deden dat al met jou toen je 1 jaar was.Je vergat te vermelden , hoeveel uur je op de ferries hebt gezeten, dat moeten er ook zo een 20 geweest zijn. Ook had je wel mogen vermelden, dat Ajax zich voor de Champions league kwalificeerde ondertussen en dat dat volgens de heer van Gaal aan de arbritage lag !! Ali geniet van je laatste maand en stuur ons nog eenmaal een bericht met een opsomming avn wat je in die vijf maanden geleerd hebt.
Ciao -
06 Juni 2007 - 15:01
Nicht Marchien:
Ha neef,
Leuk al die verhalen te lezen. Twee jaar geleden hebben wij vakantie gevierd in en rondom Seattle en dat was erg leuk. Mooi om te lezen dat jij daar ook een goede tijd hebt gehad. Vooral Mt. Raineer vond ik erg mooi. Huug is ook dol op unpaved roads. Ik iets minder en gelukkig voor mij heeft hij de weg die jij hebt gereden niet gezien! Willem vond de ferrie erg interessant. Geniet nog even van de USA
Marchien -
06 Juni 2007 - 15:42
Rick:
Mooie verhalen Ali, je maakt wat mee met de politie. Zo heb ik ook aan de grens van de Rio Grande gestaan in Texas zonder paspoort, en daar werden ze niet heel blij van. Blijft lachen met die Amerikanen. Geniet van de laatste maand van je stage... voor je weet is het over. Ik heb ook zo'n mooi jaar in Amerika gehad... als je in Nederland bent wil je gelijk weer terug!!! Liefs, Rick -
06 Juni 2007 - 17:30
Louisette:
Leuk te horen dat het zo goed met je gaat!
deze levenservaring komt je zeker van pas in je verdere loopbaan!
groeten,louisette -
06 Juni 2007 - 19:40
Cousin Tommiev:
ali bg,
your stories rule!!!!
kom naar hong kong om de avonturen aldaar te beschrijven!
-
07 Juni 2007 - 03:10
Manon:
Wat een gedoe bij de grens, daar hebben wij ook wel wat probleempjes mee gehad. Gelukkig heb ik inmiddels mijn werkvisum. Ik zie dat je echt een super tijd daar hebt! Geniet ervan en niet te veel werken he;)
Tot in september !!
xXx Manon -
07 Juni 2007 - 12:16
Tom:
Yo Ali, of Gaaymaai zoals ik t liever zeg. Mooi verhaal, alleen jammer dat je niet "gevisiteerd" bent. Je weet wel, "sir, bend over and relax" ;)
Hoogste tijd om pils te drinken hier in 050 (6 juli mn verjaardag!) en op West End aan jouw zijde te staan!
-
08 Juni 2007 - 01:06
Manon:
Hi Alex,
Ik moet nog 8 weken stagelopen en daarna ga ik nog 4 weken rondreizen. Ik heb het nog steeds niet echt druk. Af en toe een keer presenteren en verder alleen maar wat flyers maken. Niet echt een boeiende stage dus..
Met Margriet gaat ook alles goed. We wonen in het zelfde appartement en we reizen samen naar het werk. Verder maken we dus veel leuke tripjes, zoals je hebt gezien op mijn site :)
Hoelang moet jij nog? Wat ga jij doen in September?
xXx Manon -
11 Juni 2007 - 17:42
Sonneke:
Eindelijk dan ook mijn reactie! Geweldig te lezen Aal! te meer daar wij die route uit het verleden nog kennen. Apart dat jij daar uit je zelf terecht bent gekomen. En dan al die unpaved roads---zo vader zo zoon!
En niet te vergeten al die ferries! Mooie verhalen, zeker omdat je vanwege je nieuwe paspoort zo wantrouwend werd bekeken.
Wat zal Nederland een grote overgang voor je zijn, zonder het te weten ben je behoorlijk veramerikaanst!
Geniet nog van de laatste paar weken, veel liefs'mom'
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
