Haiti deel 3: Ayiti ap vanse
Blijf op de hoogte en volg Alexander
25 Mei 2014 | Haïti, Port-au-Prince
Lieve vrienden en familie, che zanmi,
Het is vandaag 18 mei en dat is in Haiti de nationale feestdag, namelijk de fete du drapeau. In Haiti vieren ze vandaag het ontwerp van de Haïtiaanse vlag in 1803. En vieren kunnen ze in Haiti als geen ander. De fete du drapeau is niks vergeleken bij hoe de Haïtianen carnaval vieren, wat ik in de maanden januari en februari hier meemaakte. Elk jaar wordt carnival hier in een andere grote stad gevierd en door de regering, met geleende Venezolaanse olie dollars, volledig gefinancierd. Jacmel, waar ik woon, trekt zich daar niks van aan en organiseert al jaren lang zelf haar eigen carnival een week voor het ‘echte’ carnival. In de aanloop naar deze feestweek wordt elke zondag vanaf het begin van het nieuwe jaar ook al feestgevierd met grote defiles en verkleedpartijen. Daarnaast wordt carnival in Haiti ook door voodoo beïnvloed en zie je vaak mensen volledig in de zwarte olieverf met witte maskers door de stad lopen. Het zijn indrukwekkende taferelen!
Dit feestvieren heeft ook een interessante invloed op onze eigen vakantiedagen hier; namelijk dat er vele feestdagen zijn waarop wij als expats gewoon werken maar het hele kantoor leeg is. Komt ook omdat Haiti 18 officiële vrije dagen heeft per jaar tegenover de 12 Canadese dagen. De maand mei is daarvan het beste voorbeeld; 8, 18 en 29 mei zijn vrije dagen. Het is dus een vrij rustige maand geweest hier.
Carpe diem
Lieve lezers, ik heb jullie een beetje verwaarloosd de afgelopen tijd. Ik realiseerde mij vandaag dat het alweer ruim 9 maanden geleden is dat ik jullie voor het laatst heb geschreven. En ik had mij nog zo voorgenomen om elke 5-6 weken een blog verhaal te schrijven… Ik heb er geen excuus voor behalve het feit dat ik in de Haïtiaanse waan van de dag ben beland. Behalve het toeleven naar feestdagen leven de Haïtianen vooral in het nu en heden. Carpe diem is in Haiti zeker van toepassing! Op zich ligt dat mij wel, ik ben zelf niet een hele grote planner, maar in Haiti maak ik het wel in uitersten mee. Mijn werk wordt hierdoor niet makkelijker. Ik ben hier om het Haïtiaanse Rode Kruis te helpen met het waarborgen van de lange termijn. Het klinkt voor mij heel logisch als ik mijn counterparts vertel dat het merendeel van de hulporganisaties hier over 2-4 jaar niet meer zullen zijn als hun aardbeving gelden op zijn. Wij zijn er medeverantwoordelijk voor dat de Haïtianen enorm afhankelijk zijn geworden en zelfs een beetje verwend. Dit land is op een dusdanige manier overspoeld met geld de afgelopen 4.5 jaar, dat uitgegeven moet en moest worden in Haiti, dat er heel veel is mis gegaan. Dit zorgt ervoor dat het heel lastig is voor mij om mijn counterparts te overtuigen van het feit dat het geld niet uit een onuitputtelijke bron komt en dat ze ook zelf moeten geld gaan werven/mobiliseren. Jaren lang zijn ingediende budgetten hier altijd financieel gedekt geweest, het komt nu als een schok dat dit niet meer vanzelfsprekend is.
President Richemond Cadet
Een man die dit maar niet wil begrijpen is (helaas) een vrije belangrijk figuur binnen het Haïtiaanse Rode Kruis, namelijk de President van het Comite Regional Sud-est in Jacmel. Een democratisch gekozen (11 stemmen voor, 9 tegen) President die het mijn werken in Jacmel elke dag heel lastig maakt. Het meeste recente incident deed zich voor toen ik een training ‘project management’ organiseerde voor het Rode Kruis en hem had gevraagd een lijstje van deelnemers te bepalen, wel met strenge selectiecriteria. Toen ik zijn lijstje zag en ontdekte dat niet iedereen vrijwilliger was van het Rode Kruis, laat staan bekend bij het Rode Kruis, en dit bij hem aankaartte kreeg ik de volle laag. Ik vertrouwde hem niet, stelde zijn intelligentie ter discussie, had geen respect enz. Het bleek dat hij een aantal van zijn vrienden op de lijst had gezet en hier dacht mee weg te kunnen komen. Ondertussen had mijn baas weer een brief van hem gekregen om te klagen over de delegue developpement organisationel van de Croix rouge Canadienne. Het is een eeuwige strijd! Dit gebeurt wel vaker binnen het Rode Kruis omdat macht en geld hier het allerbelangrijkste zijn. Trainingen kunnen leiden tot werk en dus geld en het is als President goed om zoveel mogelijk mensen te vriend te houden.
De Jacmel maffia
Jacmel is ook een machthebbers bolwerk. Ik vertelde jullie in een van mijn laatste blogs over mijn tennis maatje Joel Kwahly; de rijkste man van Jacmel. Joel heeft er nu ook voor gezorgd dat zijn broertje voorzitter is van de kamer van koophandel van Jacmel, waardoor hij indirect alle commerciele activiteiten in Jacmel kan besturen. De enige boot die hier de haven in komt is zijn cement boot uit de Dominicaanse Republiek. Stiekem worden andere (illegale) producten ook via zijn cement boot het land in gesmokkeld. Ik heb nu dagelijks uitzicht op zijn cement boot aangezien ik ben verhuisd naar het Monaco van Haiti. In Jacmel wonen is mooi, lekker dichtbij de zee, maar nu woon ik praktisch op zee. Ik woon sinds maart in onze residence 1 (eigenaar is de tante van Joel) en elke dag als ik mijn gordijnen open doe waan ik mij aan de Cote d’Azur. Zie de foto 29 om te zien waar ik elke ochtend mijn kopje koffie drink. Al met al heb ik dus helemaal geen reden tot klagen, ik weet dat de kans vrij klein is dat ik in mijn mijn leven dit ooit nog eens ga meemaken. Maar achter dit prachtige uitzicht is Jacmel vrij stil geworden. De massa uitloop van NGO’s is hier al lang geleden begonnen. Weinig gezelligheid dus hier maar voor mij niet zo erg, want zoals ik al eerder schreef, ik ben sowieso een grotere fan van Port-au-Prince.
Big city life
Ik ben vaak in PaP te vinden en kan de 120km bergroute nu dromen. Een route die mijn ouders en broer nu ook goed kennen door hun bezoek aan Haiti afgelopen December. Het was maar 4 dagen, zij kwamen mij ‘ophalen’ voordat we met de hele familie naar de Bahamas afreisden voor de kerstvakantie, terug naar het land waar alles ooit begon voor mijn ouders. De 4 dagen hier in Haiti waren prachtig! We zijn naar Cap Haitien geweest in het noorden des lands voor bezoek aan de Citadelle Laferriere, een fort ooit gebouwd door Henri Cristophe om zich te beschermen tegen de Franse kolonisten. Mijn ouders hebben de musea in Port-au-Prince gezien en mijn werk en collega's in Jacmel. Een bliksembezoek maar in korte tijd hebben ze de grote extremen van dit land goed kunnen zien. Bovendien voor mij super dat een groot deel van de familie zich nu goed kan inleven waar ik mijn dagen en weken doorbreng.
In Januari stonden mijn Port-au-Prince uitstapjes in het teken van ‘Move Forward Haiti’ een basketbal en dans project geïnitieerd door Nina Schmid, een vriendinnetje van mij van vroeger. Een super leuk project voor weeskinderen in Kenskoff, in het hooggebergte van Port-au-Prince. Met haar team heeft zij 150 weeskinderen heel erg blij gemaakt. Met een van haar teamleden heb ik twee weken later ‘gehiked’ over een afstand van 27 km van Port-au-Prince naar Jacmel. Prachtige uitzichten en enorme contrasten met het wilde stadsleven. Ik ontsnap ook aan het wilde stadsleven door mijn vele duikavonturen. Sinds ik in November mijn PADI heb gehaald op de Turks & Caicos eilanden (!!!) ben ik helemaal in de ban van duiken. Een nieuw doel is om ergens in de komende maanden te gaan duiken naar de Santa Maria van Columbus die recentelijk in Haïtiaanse wateren is ontdekt. Als het zou kunnen prachtig, maar ik moet het helaas doen met de vele andere ‘normale’ wrakken die hier in de Caribische zee liggen. Absoluut geen straf!
Chikungunya
Het is vandaag alweer 25 mei en voordat ik jullie achterlaat met de belofte om echt heel snel weer een blog te schrijven, een nieuwtje dat niet over het hoofd gezien kan worden. Haiti is een land waar de muggen het enorm naar hun zin hebben, maar de laatste weken loopt het een beetje uit de hand. Er is een mug die sinds kort overdag prikt en Chikungunya fever bezorgt. Absoluut niet leuk, aangezien je 4-5 dagen lang kompleet uit de roulatie bent. Gewrichten die pijn doen en je voelt je bijna geparalyseerd. Vele collega's zijn hierdoor getroffen de afgelopen tijd. Het is in principe niet dodelijk zoals dengue maar het is absoluut niet leuk. De Wereld Gezondheid Organisatie heeft voorspeld dat 30% van de Haïtiaanse bevolking voor het einde van het jaar door Chikungunya geveld zal worden. Geen leuk vooruitzicht. Het is mij tot nu toe bespaard gebleven maar het is oppassen geblazen.
Ayiti ap vanse
Wat in Haiti ook waan van de dag is zijn de parlementsverkiezingen. Ondertussen al meerdere keren uitgesteld tot grote onvrede van de bevolking. Op dit moment staan ze gepland voor Oktober maar MINUSTAH (VN vredesmacht) hebben al gezegd dat ze nu al niet meer rond die tijd veiligheid kunnen garanderen, en hun civiele tak, onder leiding van Nederlander Peter de Clercq, niet meer alle logistiek kan verzorgen. In een land waar structuur en systemen niet bestaan, waar politiemannen minimumloon krijgen en waar collectieve discipline niet bestaat, is het praktisch onmogelijk om overal stembureaus te installeren, laat staan de hele bevolking van een stembiljet te voorzien. President Martelly trekt zich hier niks van aan aangezien het hem eigenlijk alleen maar goed uitkomt. Senatoren maken voor een groot gedeelte de dienst uit in dit land en bij de verkiezingen zullen geen pro-Martelly senatoren gekozen worden. Na drie jaar Presidentschap onder het motto ‘Ayiti ap vanse’ (Haiti gaat vooruit) ziet het grootste gedeelte van de bevolking het eigenlijk niet meer zitten in Martelly. Er worden heel veel wegen gebouwd en vele gebouwen herbouwd maar nog steeds worden de armen armer en de rijken rijker. Daarnaast is er geen ruimte voor een midden klasse en is ondernemerschap in Haiti nog steeds door alle bureaucratische rompslomp zeer lastig. Haiti is ondanks alle pogingen nog steeds niet ‘open for business’.
Lieve mensen, ik zou nog pagina's vol kunnen schrijven, maar ik moet weer terug naar de Haïtiaanse waan van de dag! Vergeet niet foto's te kijken op gaay.smugmug.com/travel/haiti
A la pwochen! Bon bagay!
Het is vandaag 18 mei en dat is in Haiti de nationale feestdag, namelijk de fete du drapeau. In Haiti vieren ze vandaag het ontwerp van de Haïtiaanse vlag in 1803. En vieren kunnen ze in Haiti als geen ander. De fete du drapeau is niks vergeleken bij hoe de Haïtianen carnaval vieren, wat ik in de maanden januari en februari hier meemaakte. Elk jaar wordt carnival hier in een andere grote stad gevierd en door de regering, met geleende Venezolaanse olie dollars, volledig gefinancierd. Jacmel, waar ik woon, trekt zich daar niks van aan en organiseert al jaren lang zelf haar eigen carnival een week voor het ‘echte’ carnival. In de aanloop naar deze feestweek wordt elke zondag vanaf het begin van het nieuwe jaar ook al feestgevierd met grote defiles en verkleedpartijen. Daarnaast wordt carnival in Haiti ook door voodoo beïnvloed en zie je vaak mensen volledig in de zwarte olieverf met witte maskers door de stad lopen. Het zijn indrukwekkende taferelen!
Dit feestvieren heeft ook een interessante invloed op onze eigen vakantiedagen hier; namelijk dat er vele feestdagen zijn waarop wij als expats gewoon werken maar het hele kantoor leeg is. Komt ook omdat Haiti 18 officiële vrije dagen heeft per jaar tegenover de 12 Canadese dagen. De maand mei is daarvan het beste voorbeeld; 8, 18 en 29 mei zijn vrije dagen. Het is dus een vrij rustige maand geweest hier.
Carpe diem
Lieve lezers, ik heb jullie een beetje verwaarloosd de afgelopen tijd. Ik realiseerde mij vandaag dat het alweer ruim 9 maanden geleden is dat ik jullie voor het laatst heb geschreven. En ik had mij nog zo voorgenomen om elke 5-6 weken een blog verhaal te schrijven… Ik heb er geen excuus voor behalve het feit dat ik in de Haïtiaanse waan van de dag ben beland. Behalve het toeleven naar feestdagen leven de Haïtianen vooral in het nu en heden. Carpe diem is in Haiti zeker van toepassing! Op zich ligt dat mij wel, ik ben zelf niet een hele grote planner, maar in Haiti maak ik het wel in uitersten mee. Mijn werk wordt hierdoor niet makkelijker. Ik ben hier om het Haïtiaanse Rode Kruis te helpen met het waarborgen van de lange termijn. Het klinkt voor mij heel logisch als ik mijn counterparts vertel dat het merendeel van de hulporganisaties hier over 2-4 jaar niet meer zullen zijn als hun aardbeving gelden op zijn. Wij zijn er medeverantwoordelijk voor dat de Haïtianen enorm afhankelijk zijn geworden en zelfs een beetje verwend. Dit land is op een dusdanige manier overspoeld met geld de afgelopen 4.5 jaar, dat uitgegeven moet en moest worden in Haiti, dat er heel veel is mis gegaan. Dit zorgt ervoor dat het heel lastig is voor mij om mijn counterparts te overtuigen van het feit dat het geld niet uit een onuitputtelijke bron komt en dat ze ook zelf moeten geld gaan werven/mobiliseren. Jaren lang zijn ingediende budgetten hier altijd financieel gedekt geweest, het komt nu als een schok dat dit niet meer vanzelfsprekend is.
President Richemond Cadet
Een man die dit maar niet wil begrijpen is (helaas) een vrije belangrijk figuur binnen het Haïtiaanse Rode Kruis, namelijk de President van het Comite Regional Sud-est in Jacmel. Een democratisch gekozen (11 stemmen voor, 9 tegen) President die het mijn werken in Jacmel elke dag heel lastig maakt. Het meeste recente incident deed zich voor toen ik een training ‘project management’ organiseerde voor het Rode Kruis en hem had gevraagd een lijstje van deelnemers te bepalen, wel met strenge selectiecriteria. Toen ik zijn lijstje zag en ontdekte dat niet iedereen vrijwilliger was van het Rode Kruis, laat staan bekend bij het Rode Kruis, en dit bij hem aankaartte kreeg ik de volle laag. Ik vertrouwde hem niet, stelde zijn intelligentie ter discussie, had geen respect enz. Het bleek dat hij een aantal van zijn vrienden op de lijst had gezet en hier dacht mee weg te kunnen komen. Ondertussen had mijn baas weer een brief van hem gekregen om te klagen over de delegue developpement organisationel van de Croix rouge Canadienne. Het is een eeuwige strijd! Dit gebeurt wel vaker binnen het Rode Kruis omdat macht en geld hier het allerbelangrijkste zijn. Trainingen kunnen leiden tot werk en dus geld en het is als President goed om zoveel mogelijk mensen te vriend te houden.
De Jacmel maffia
Jacmel is ook een machthebbers bolwerk. Ik vertelde jullie in een van mijn laatste blogs over mijn tennis maatje Joel Kwahly; de rijkste man van Jacmel. Joel heeft er nu ook voor gezorgd dat zijn broertje voorzitter is van de kamer van koophandel van Jacmel, waardoor hij indirect alle commerciele activiteiten in Jacmel kan besturen. De enige boot die hier de haven in komt is zijn cement boot uit de Dominicaanse Republiek. Stiekem worden andere (illegale) producten ook via zijn cement boot het land in gesmokkeld. Ik heb nu dagelijks uitzicht op zijn cement boot aangezien ik ben verhuisd naar het Monaco van Haiti. In Jacmel wonen is mooi, lekker dichtbij de zee, maar nu woon ik praktisch op zee. Ik woon sinds maart in onze residence 1 (eigenaar is de tante van Joel) en elke dag als ik mijn gordijnen open doe waan ik mij aan de Cote d’Azur. Zie de foto 29 om te zien waar ik elke ochtend mijn kopje koffie drink. Al met al heb ik dus helemaal geen reden tot klagen, ik weet dat de kans vrij klein is dat ik in mijn mijn leven dit ooit nog eens ga meemaken. Maar achter dit prachtige uitzicht is Jacmel vrij stil geworden. De massa uitloop van NGO’s is hier al lang geleden begonnen. Weinig gezelligheid dus hier maar voor mij niet zo erg, want zoals ik al eerder schreef, ik ben sowieso een grotere fan van Port-au-Prince.
Big city life
Ik ben vaak in PaP te vinden en kan de 120km bergroute nu dromen. Een route die mijn ouders en broer nu ook goed kennen door hun bezoek aan Haiti afgelopen December. Het was maar 4 dagen, zij kwamen mij ‘ophalen’ voordat we met de hele familie naar de Bahamas afreisden voor de kerstvakantie, terug naar het land waar alles ooit begon voor mijn ouders. De 4 dagen hier in Haiti waren prachtig! We zijn naar Cap Haitien geweest in het noorden des lands voor bezoek aan de Citadelle Laferriere, een fort ooit gebouwd door Henri Cristophe om zich te beschermen tegen de Franse kolonisten. Mijn ouders hebben de musea in Port-au-Prince gezien en mijn werk en collega's in Jacmel. Een bliksembezoek maar in korte tijd hebben ze de grote extremen van dit land goed kunnen zien. Bovendien voor mij super dat een groot deel van de familie zich nu goed kan inleven waar ik mijn dagen en weken doorbreng.
In Januari stonden mijn Port-au-Prince uitstapjes in het teken van ‘Move Forward Haiti’ een basketbal en dans project geïnitieerd door Nina Schmid, een vriendinnetje van mij van vroeger. Een super leuk project voor weeskinderen in Kenskoff, in het hooggebergte van Port-au-Prince. Met haar team heeft zij 150 weeskinderen heel erg blij gemaakt. Met een van haar teamleden heb ik twee weken later ‘gehiked’ over een afstand van 27 km van Port-au-Prince naar Jacmel. Prachtige uitzichten en enorme contrasten met het wilde stadsleven. Ik ontsnap ook aan het wilde stadsleven door mijn vele duikavonturen. Sinds ik in November mijn PADI heb gehaald op de Turks & Caicos eilanden (!!!) ben ik helemaal in de ban van duiken. Een nieuw doel is om ergens in de komende maanden te gaan duiken naar de Santa Maria van Columbus die recentelijk in Haïtiaanse wateren is ontdekt. Als het zou kunnen prachtig, maar ik moet het helaas doen met de vele andere ‘normale’ wrakken die hier in de Caribische zee liggen. Absoluut geen straf!
Chikungunya
Het is vandaag alweer 25 mei en voordat ik jullie achterlaat met de belofte om echt heel snel weer een blog te schrijven, een nieuwtje dat niet over het hoofd gezien kan worden. Haiti is een land waar de muggen het enorm naar hun zin hebben, maar de laatste weken loopt het een beetje uit de hand. Er is een mug die sinds kort overdag prikt en Chikungunya fever bezorgt. Absoluut niet leuk, aangezien je 4-5 dagen lang kompleet uit de roulatie bent. Gewrichten die pijn doen en je voelt je bijna geparalyseerd. Vele collega's zijn hierdoor getroffen de afgelopen tijd. Het is in principe niet dodelijk zoals dengue maar het is absoluut niet leuk. De Wereld Gezondheid Organisatie heeft voorspeld dat 30% van de Haïtiaanse bevolking voor het einde van het jaar door Chikungunya geveld zal worden. Geen leuk vooruitzicht. Het is mij tot nu toe bespaard gebleven maar het is oppassen geblazen.
Ayiti ap vanse
Wat in Haiti ook waan van de dag is zijn de parlementsverkiezingen. Ondertussen al meerdere keren uitgesteld tot grote onvrede van de bevolking. Op dit moment staan ze gepland voor Oktober maar MINUSTAH (VN vredesmacht) hebben al gezegd dat ze nu al niet meer rond die tijd veiligheid kunnen garanderen, en hun civiele tak, onder leiding van Nederlander Peter de Clercq, niet meer alle logistiek kan verzorgen. In een land waar structuur en systemen niet bestaan, waar politiemannen minimumloon krijgen en waar collectieve discipline niet bestaat, is het praktisch onmogelijk om overal stembureaus te installeren, laat staan de hele bevolking van een stembiljet te voorzien. President Martelly trekt zich hier niks van aan aangezien het hem eigenlijk alleen maar goed uitkomt. Senatoren maken voor een groot gedeelte de dienst uit in dit land en bij de verkiezingen zullen geen pro-Martelly senatoren gekozen worden. Na drie jaar Presidentschap onder het motto ‘Ayiti ap vanse’ (Haiti gaat vooruit) ziet het grootste gedeelte van de bevolking het eigenlijk niet meer zitten in Martelly. Er worden heel veel wegen gebouwd en vele gebouwen herbouwd maar nog steeds worden de armen armer en de rijken rijker. Daarnaast is er geen ruimte voor een midden klasse en is ondernemerschap in Haiti nog steeds door alle bureaucratische rompslomp zeer lastig. Haiti is ondanks alle pogingen nog steeds niet ‘open for business’.
Lieve mensen, ik zou nog pagina's vol kunnen schrijven, maar ik moet weer terug naar de Haïtiaanse waan van de dag! Vergeet niet foto's te kijken op gaay.smugmug.com/travel/haiti
A la pwochen! Bon bagay!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
