Haiti deel 2: de achtbaan
Door: Alexander
Blijf op de hoogte en volg Alexander
22 Juli 2013 | Haïti, Port-au-Prince
Mezami! Lieve familie en vrienden,
Het leven hier in Haiti is een grote achtbaan. Mijn laatste verhaal dateert alweer van 5 mei. Die dag voelt voor mij als gisteren, maar is toch alweer ruim 11 weken geleden. Ik begon dit verhaal te schrijven vorige week op zondag 14 juillet ‘jour de la Bastille’ toen ik net op Langs de Lijn geluisterd had naar het prachtige gevecht dat Quintana en Froome op de Mont Ventoux op de fiets met elkaar uitvochten. Luisteren naar een live verslag van de Tour de France geeft mij hier ver weg in Haiti de kans om toch een beetje in Nederland te zijn. Vandaag is het een week later 21 juli. Ik ben sinds vorige week in Port-au-Prince en ik kom net terug van Kenskoff het hoogste punt hier in de buurt met prachtig uitzicht. Het is hier wederom fantastisch weer, al begreep ik dat het in Nederland ook heel goed vertoeven is deze dagen. Het is pas mijn derde weekend in Port-au-Prince, ik had meestal het ritme dindsdag-donderdag in Port-au-Prince en vrijdag-maandag in Jacmel. Dat deed ik omdat Jacmel mijn thuis is en het voelt ook echt als thuis, maar eigenlijk is het heel vreemd want er is niet zo heel veel te beleven in Jacmel. In het begin was ik super enthousiast, hoe gaaf is het om aan het strand te kunnen wonen en lekker elke dag maar 10 minuutjes te hoeven lopen om naar kantoor te komen? Heerlijk gevoel, maar ik ben er sinds kort achter dat ik een stadsmens ben. Al mijn hele leven woon ik in relatief grote (hoofd)steden en Jacmel is een echt strand dorpje. Meer vakantiebestemming dan woon/werk stad. Dit heeft er toe geleid dat ik er sterk over zit te denken om naar Port-au-Prince te verhuizen. Het reizen dat ik nu elke week doe, kan ook omgekeerd. Het hoort bij mijn werk aangezien ik sterk gelieerd ben aan de ‘branch’ van het Haitiaanse RK in Jacmel maar tegelijkertijd ook druk doende ben om organisatorische veranderingen te bewerkstelligen op nationaal niveau in Port-au-Prince.
Wat betreft die veranderingen; er zijn spannende tijden op komst. In September vinden er namelijk verkiezingen plaats bij het Haitiaanse RK voor de nieuwe ‘executive board’ maar nog belangrijker voor een nieuwe president. De huidige president, die ik in mijn vorige brief kort heb beschreven, is een maand geleden op vakantie gegaan, unieke kans voor de huidige ‘executive director’, die op haar functie aast, om een coup d’etat te plegen. Dr. Jean Pierre heeft zijn mensen gemobiliseerd afgelopen weken en het voor elkaar gekregen om de verkiezingen van 15 november naar 15 september te vervroegen en is zonder blikken of blozen ook meteen met zijn verkiezingscampagne begonnen. Een reis door het hele land, aangezien hij de stemmen nodig heeft van 105 stemgerechtigden leden van het Haitiaanse RK. Zo was hij afgelopen week in Jacmel, een groot toneelspel opgevoerd, ver van de realiteit, om stemmen te winnen. Iedereen kan er wel om lachen, in Haiti wordt niet alles zo serieus genomen. Maar wat het vreemd maakt is dat het hartstikke illegaal is wat hij doet; de kandidaten zijn nog niet officieel bekend, laat staan dat de campagne al begonnen is! Maar hij is de een na hoogste baas van het Haitiaanse RK, dus alles mag! Wij als Partner National Societies (PNS’en) zien het allemaal met lede ogen aan. Het is een groot politiek spel, sterk gelieerd aan de Martelly regering, er valt weinig invloed op uit te oefenen. Wat vervelend is, is dat het RK bijna stilgevallen is en het lastig is om dingen gedaan te krijgen. Iedereen is afgeleid door de verkiezingen!
Geeft mij de kans om druk verder te schrijven aan mijn project voorstel van 2 miljoen euro voor 5 jaar wat ik in September aan de bazen moet presenteren. Lastig om te doen vanwege de onrust die hier constant heerst. De achtbaan blijft maar doorgaan en de context verandert elke dag weer. Persoonlijke vetes worden openlijk uitgevochten, ineens zijn een aantal cruciale figuren ontslagen. Zo was ineens een paar weken geleden de internal auditor verdwenen, bleek dat hij te kritisch was geweest. Dit constante spanningsveld maakt het een ontzettend leerzame ervaring voor mij. Moeilijk om structureel te werken in zo’n context.
Wat ook bijdraagt aan de onrust in dit land zijn de ‘natural disasters’. Het eiland Hispaniola (Haiti en de Dominikaanse Republiek) ligt langs een breuklijn van de continental shelf wat het zeer aardbeving gevoelig maakt, maar nog vaker voorkomend zijn de tropische stormen. We zijn beland in het seizoen van de tropische stormen en dan barst het hier los met de voorbereidingen. Zo waren we twee weken geleden op ‘high alert’ aangezien storm Chantal onderweg was naar Haiti. Dit leverde grappige taferelen op aangezien de baas van het Haitiaanse RK Disaster Management team Chantal heet en iedereen zich nog extra zorgen maakte. Chantal is nogal een pittige tante! Ik was in Port-au-Prince en werd vriendelijk gedwongen om vliegensvlug naar Jacmel terug te gaan; mocht mij niet op straat bevinden als Chantal over Haiti heen kwam. Bovendien ben ik als RK staf lid van het Emergency Response Team (ERT) waardoor ik mijn verplichtingen in Jacmel had. Hoe gek het ook klinkt, prachtig om mee te maken voor mij zo’n eerste keer. Gelukkig viel de schade mee, maar wat ik zo enerverend vond was om het RK in actie te zien. Het reageren op rampen is een van de kerntaken van het RK wereldwijd; steeds meer proberen wij als PNS’en aan rampenvoorbereiding te doen, om ervoor te zorgen dat de schade zo beperkt mogelijk blijft. Dit beleid werd goed in de praktijk uitgevoerd in Jacmel. Uiteindelijk bevond ik mij met mijn huisgenoten opgesloten in huis vorige week donderdag. We hadden alle voorraden in huis ingeslagen, satelliettelefoon was in huis, alle voorzorgsmaatregelen waren getroffen. We zijn nu nog van alle voorraden aan het eten… Maar er is voorspeld dat we in oktober weer een grote storm kunnen verwachten, dus we weten nu wat ons te doen staat. Kan geen kwaad!
Ondertussen heb ik mijn eerste week R&R (rest & relaxation) alweer gehad. Ik heb een weekje vertoefd in Amerika en een mooie roadtrip gemaakt. Heerlijk die vrijheid, vooral het autorijden, aangezien we hier een vrij gesloten en beperkt leven leiden. Je moet echt de limieten opzoeken hier! Daarom vind ik het zo heerlijk in Port-au-Prince. Er zijn dagelijks concerten, je kan hier heerlijk eten, en je ontmoet elke dag nieuwe mensen. Een verademing vergeleken met Jacmel waar alles elk weekend hetzelfde is. Wat wel echt genieten is in Jacmel is de mogelijkheden voor sporten. Ik ren daar dagelijks hard met mijn huisgenootje Betisa uit Spanje. En wat vooral super is, ik speel regelmatig tennis met mijn Belgische collega Valerie en met mijn collega Mohan uit Sri Lanka. Ik had nooit verwacht dat ik een tennisbaan zou treffen in Jacmel. We spelen op het terrein van de oom van een van de rijkste mannen van Jacmel. Deze man Joel nodigde ons de eerste keer meteen uit om bij hem biertjes te komen drinken en voor dat we het wisten werd ons een hele geroosterde kip voorgeschoteld. Prachtige avond, maar als je het in de context van Haiti plaatst is het kompleet misplaatst. Het verschil tussen arm en rijk in dit land is mega groot. Het geeft stof tot nadenken. Joel is een soort maffioso, en recentelijk beschuldigd van illegale handel met de DR. We mogen nu niet meer met hem spelen. Mijn sporthart doet pijn maar mijn humanitaire en morele hart begrijpt het volledig.
Ik ben alweer te lang aan het schrijven, er is zo veel te vertellen! Ik doe dat graag in persoon met velen van jullie als ik van eind augustus tot begin September een kleine twee weken in Nederland ben!
Op mijn Facebook pagina zijn veel nieuwe fotos te vinden.(https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10100376561894018.1073741825.27712692&type=1&l=601f3248e4)
Dank voor jullie vele reacties op mijn eerste verhaal, leuk dat jullie zo meeleven!
Sak ap fet, jam jam!
Het leven hier in Haiti is een grote achtbaan. Mijn laatste verhaal dateert alweer van 5 mei. Die dag voelt voor mij als gisteren, maar is toch alweer ruim 11 weken geleden. Ik begon dit verhaal te schrijven vorige week op zondag 14 juillet ‘jour de la Bastille’ toen ik net op Langs de Lijn geluisterd had naar het prachtige gevecht dat Quintana en Froome op de Mont Ventoux op de fiets met elkaar uitvochten. Luisteren naar een live verslag van de Tour de France geeft mij hier ver weg in Haiti de kans om toch een beetje in Nederland te zijn. Vandaag is het een week later 21 juli. Ik ben sinds vorige week in Port-au-Prince en ik kom net terug van Kenskoff het hoogste punt hier in de buurt met prachtig uitzicht. Het is hier wederom fantastisch weer, al begreep ik dat het in Nederland ook heel goed vertoeven is deze dagen. Het is pas mijn derde weekend in Port-au-Prince, ik had meestal het ritme dindsdag-donderdag in Port-au-Prince en vrijdag-maandag in Jacmel. Dat deed ik omdat Jacmel mijn thuis is en het voelt ook echt als thuis, maar eigenlijk is het heel vreemd want er is niet zo heel veel te beleven in Jacmel. In het begin was ik super enthousiast, hoe gaaf is het om aan het strand te kunnen wonen en lekker elke dag maar 10 minuutjes te hoeven lopen om naar kantoor te komen? Heerlijk gevoel, maar ik ben er sinds kort achter dat ik een stadsmens ben. Al mijn hele leven woon ik in relatief grote (hoofd)steden en Jacmel is een echt strand dorpje. Meer vakantiebestemming dan woon/werk stad. Dit heeft er toe geleid dat ik er sterk over zit te denken om naar Port-au-Prince te verhuizen. Het reizen dat ik nu elke week doe, kan ook omgekeerd. Het hoort bij mijn werk aangezien ik sterk gelieerd ben aan de ‘branch’ van het Haitiaanse RK in Jacmel maar tegelijkertijd ook druk doende ben om organisatorische veranderingen te bewerkstelligen op nationaal niveau in Port-au-Prince.
Wat betreft die veranderingen; er zijn spannende tijden op komst. In September vinden er namelijk verkiezingen plaats bij het Haitiaanse RK voor de nieuwe ‘executive board’ maar nog belangrijker voor een nieuwe president. De huidige president, die ik in mijn vorige brief kort heb beschreven, is een maand geleden op vakantie gegaan, unieke kans voor de huidige ‘executive director’, die op haar functie aast, om een coup d’etat te plegen. Dr. Jean Pierre heeft zijn mensen gemobiliseerd afgelopen weken en het voor elkaar gekregen om de verkiezingen van 15 november naar 15 september te vervroegen en is zonder blikken of blozen ook meteen met zijn verkiezingscampagne begonnen. Een reis door het hele land, aangezien hij de stemmen nodig heeft van 105 stemgerechtigden leden van het Haitiaanse RK. Zo was hij afgelopen week in Jacmel, een groot toneelspel opgevoerd, ver van de realiteit, om stemmen te winnen. Iedereen kan er wel om lachen, in Haiti wordt niet alles zo serieus genomen. Maar wat het vreemd maakt is dat het hartstikke illegaal is wat hij doet; de kandidaten zijn nog niet officieel bekend, laat staan dat de campagne al begonnen is! Maar hij is de een na hoogste baas van het Haitiaanse RK, dus alles mag! Wij als Partner National Societies (PNS’en) zien het allemaal met lede ogen aan. Het is een groot politiek spel, sterk gelieerd aan de Martelly regering, er valt weinig invloed op uit te oefenen. Wat vervelend is, is dat het RK bijna stilgevallen is en het lastig is om dingen gedaan te krijgen. Iedereen is afgeleid door de verkiezingen!
Geeft mij de kans om druk verder te schrijven aan mijn project voorstel van 2 miljoen euro voor 5 jaar wat ik in September aan de bazen moet presenteren. Lastig om te doen vanwege de onrust die hier constant heerst. De achtbaan blijft maar doorgaan en de context verandert elke dag weer. Persoonlijke vetes worden openlijk uitgevochten, ineens zijn een aantal cruciale figuren ontslagen. Zo was ineens een paar weken geleden de internal auditor verdwenen, bleek dat hij te kritisch was geweest. Dit constante spanningsveld maakt het een ontzettend leerzame ervaring voor mij. Moeilijk om structureel te werken in zo’n context.
Wat ook bijdraagt aan de onrust in dit land zijn de ‘natural disasters’. Het eiland Hispaniola (Haiti en de Dominikaanse Republiek) ligt langs een breuklijn van de continental shelf wat het zeer aardbeving gevoelig maakt, maar nog vaker voorkomend zijn de tropische stormen. We zijn beland in het seizoen van de tropische stormen en dan barst het hier los met de voorbereidingen. Zo waren we twee weken geleden op ‘high alert’ aangezien storm Chantal onderweg was naar Haiti. Dit leverde grappige taferelen op aangezien de baas van het Haitiaanse RK Disaster Management team Chantal heet en iedereen zich nog extra zorgen maakte. Chantal is nogal een pittige tante! Ik was in Port-au-Prince en werd vriendelijk gedwongen om vliegensvlug naar Jacmel terug te gaan; mocht mij niet op straat bevinden als Chantal over Haiti heen kwam. Bovendien ben ik als RK staf lid van het Emergency Response Team (ERT) waardoor ik mijn verplichtingen in Jacmel had. Hoe gek het ook klinkt, prachtig om mee te maken voor mij zo’n eerste keer. Gelukkig viel de schade mee, maar wat ik zo enerverend vond was om het RK in actie te zien. Het reageren op rampen is een van de kerntaken van het RK wereldwijd; steeds meer proberen wij als PNS’en aan rampenvoorbereiding te doen, om ervoor te zorgen dat de schade zo beperkt mogelijk blijft. Dit beleid werd goed in de praktijk uitgevoerd in Jacmel. Uiteindelijk bevond ik mij met mijn huisgenoten opgesloten in huis vorige week donderdag. We hadden alle voorraden in huis ingeslagen, satelliettelefoon was in huis, alle voorzorgsmaatregelen waren getroffen. We zijn nu nog van alle voorraden aan het eten… Maar er is voorspeld dat we in oktober weer een grote storm kunnen verwachten, dus we weten nu wat ons te doen staat. Kan geen kwaad!
Ondertussen heb ik mijn eerste week R&R (rest & relaxation) alweer gehad. Ik heb een weekje vertoefd in Amerika en een mooie roadtrip gemaakt. Heerlijk die vrijheid, vooral het autorijden, aangezien we hier een vrij gesloten en beperkt leven leiden. Je moet echt de limieten opzoeken hier! Daarom vind ik het zo heerlijk in Port-au-Prince. Er zijn dagelijks concerten, je kan hier heerlijk eten, en je ontmoet elke dag nieuwe mensen. Een verademing vergeleken met Jacmel waar alles elk weekend hetzelfde is. Wat wel echt genieten is in Jacmel is de mogelijkheden voor sporten. Ik ren daar dagelijks hard met mijn huisgenootje Betisa uit Spanje. En wat vooral super is, ik speel regelmatig tennis met mijn Belgische collega Valerie en met mijn collega Mohan uit Sri Lanka. Ik had nooit verwacht dat ik een tennisbaan zou treffen in Jacmel. We spelen op het terrein van de oom van een van de rijkste mannen van Jacmel. Deze man Joel nodigde ons de eerste keer meteen uit om bij hem biertjes te komen drinken en voor dat we het wisten werd ons een hele geroosterde kip voorgeschoteld. Prachtige avond, maar als je het in de context van Haiti plaatst is het kompleet misplaatst. Het verschil tussen arm en rijk in dit land is mega groot. Het geeft stof tot nadenken. Joel is een soort maffioso, en recentelijk beschuldigd van illegale handel met de DR. We mogen nu niet meer met hem spelen. Mijn sporthart doet pijn maar mijn humanitaire en morele hart begrijpt het volledig.
Ik ben alweer te lang aan het schrijven, er is zo veel te vertellen! Ik doe dat graag in persoon met velen van jullie als ik van eind augustus tot begin September een kleine twee weken in Nederland ben!
Op mijn Facebook pagina zijn veel nieuwe fotos te vinden.(https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10100376561894018.1073741825.27712692&type=1&l=601f3248e4)
Dank voor jullie vele reacties op mijn eerste verhaal, leuk dat jullie zo meeleven!
Sak ap fet, jam jam!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
